Afili Yalnızlık
Ölsem, ölsem, ölsem... hemen şimdi
Kaçsam, gitsem, kaçsam... tam da şimdi
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Aldatan bir kadın kadar düşman
Ağzı bozuk üstelik... bırakmıyor acıtmadan
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Ağlayan bir kadın kadar düşman
Tuzaklar kurmuş üstelik
Bırakmıyor acıtmadan
Bitiyorum her nefeste
Ne halim varsa gördüm
Çok koştum, çok yoruldum
Ve şimdi ben de düştüm...
Sövdüm, sövdüm, sövdüm� ben dünyaya
Acılara, sokaklara, ait olmaya, insanlara
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Aldatan bir kadın kadar düşman
Ağzı bozuk üstelik... bırakmıyor acıtmadan
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Ağlayan bir kadın kadar düşman
Tuzaklar kurmuş üstelik
Bırakmıyor acıtmadan
Bitiyorum her nefeste
Ne halim varsa gördüm
Çok koştum, çok yoruldum
Ve şimdi ben de düştüm...
Değmezmiş hiç uğraşmaya
Bu kez mecalim yok hiç dayanmaya... dayanmaya...
Bitiyorum her nefeste
Ne halim varsa gördüm
Çok koştum, çok yoruldum
Ve şimdi ben de düştüm...
belki birgün özlersin
Belki bir gün özlersin
Başka adamlarla
Başka şehirlerde
Yürürken
Okuduğun ilk roman
Sevdiğin ilk adam
Yasal acılarından
Hatta yalnızlıktan
Belki dolar gözlerin
Başka adamlara
Başka şehirlerde
Belli etmezsin
Belki bir gün özlersin
Sil gözünün yalnızlıklarını
O an fısılda duvarlara adımı
Bin bıçak var sırtımda
Biniyle de adaşsın
Her biri hayran sana
Belki bir gün özlersin
Başka adamlarla
Başka şehirlerde
Yürürken
Seçtiğin bu hayat
Geçtiğin son adam
Yasal acılarından
Hatta yalnızlıktan
Sessiz harfler seçersin
Başka adamlara
Başka şehirlerde
Belli etmezsin
Belki bir gün özlersin
Sil gözünün yalnızlıklarını
O an fısılda duvarlara adımı
Bin bıçak var sırtımda
Biniyle de adaşsın
Her biri hayran sana
ben sensiz istanbula düşmanım
Kelimelerden alacaklı bir sağır gibi.
İçimi döktüm bugün yokluğunla konuştum
Tutsak gibi, enkaz gibi, kendim gibi
İçimden çıktım bugün içimle konuştum
Yüzünü ilk kez gören bir çocuk gibi
Gördüm kendimi gördüm
Kırıldı ayna paramparça paramparça
Ne varsa kadınım yokluğunda kaç damla gözyaşı eder adın
Ne olur gel gel gel gel ben sensiz istanbul'a düşmanım
Kestiğim ümitlerden yelkenler yapıtım ama yokluğunda ne
Gidebildim ne de kaldım
Gerçek miydi tutunmaya çalıştıklarım
Hediye süsü verilmiş ayrılıklarım
Kaybetmenin tiryakisi bir çocuk gibi
Sustum kendime kızdım
Kırıldı ayna paramparça paramparça
Ne varsa kadınım yokluğunda kaç damla gözyaşı eder adın
Ne olur gel gel gel gel ben sensiz İstanbul'a düşmanım
git
Git gideceksen bekleme,
farklı değilsin sende
Gideceksen bekleme..
Adam olmaz , dedin senden
Adam nedir , dedim içimden
Farketmezdi , değişseydim
Güvenseydim yada salıverseydim..
Git gideceksen bekleme,
Farklı değilsin sende
gideceksen bekleme..
Git gideceksen bekleme
Başka birşey söleme
Gideceksen bekleme..
Artık olmaz dedin senle
Çok eskitti beni bu hikaye
Tamam dedim,
Tamam kabul
Laf anlatılmaz ki , gerçeğee
Git gideceksen bekleme
Farklı değilsin sende,
Gideceksen bekleme..
Git gideceksen bekleme,
Başka birşey söleme
Gideceksen bekleme..
Ben üşümem sen geç beni,
Sıkı giyin kandırma kendini.
Bir şairin,
Şiirinden ibaret tüm bildiğin büyük itimalle..
Git gideceksen bekleme,
Farklı değilsin sende
Gideceksen bekleme..
Git gideceksen bekleme
Başka birşey söleme
Gideceksen bekleme...
Kim dokunduysa sana
Yapma , dokunma
Kim dokunduysa sana ... ona git
Nerde unuttuysan beni ... orda kal
Ezdirmem kendimi sana
Yaptım çünkü aşık oldum� deme , konuşma
Ona öyle demezler buralarda
Alem inansa sözüne ben inanmam
Beş para eder mi varlığın ?
Ki yokluğun beni acıtsın
Alem eğilsin önünde , ben eğilmem
Yapma , dokunma
Kim dokunduysa sana ... ona git
Nerde unuttuysan beni ... orda kal
Ezdirmem kendimi sana
Sen öğrettin bana ağlamayı
Başıma yastık basıp hıçkırmayı
Alem affetse seni ben affetmem
Onlar gibi değilim ben
Adam olmadı hala benden
Adam kölen olsun senin , ben olmam
Yapma , dokunma
Kim dokunduysa sana ... ona git
Nerde unuttuysan beni ... orda kal
Ezdirmem kendimi sana
Paz Kas. 18, 2007 12:38 am